مولای مهربانم

کاش مى دانستم پریشانی دلهایمان کجا به ساحل آرامش دیدارت خواهد رسید؟

 کاش می دانستم کدامین خاک پاک میزبان قدمهایت است؟

 کاش می دانستم کجایی؟

 چه آتش سوزانیست که همه را می بینم و دیدگانم از دیدارت تو بی نصیبند و آوایی هر چند آهسته از تو بگوش نمی رسد. 

چه دردناکست که تو به تنهایی در غم و اندوه به سر ببری و من به ناله و ضجه ای مرحمی بر اندوهت نباشم. 

 قسم به جان نا قابلم که تو با مایی و پنهان از مایی. 

 قسم به جان نا قابلم که تو از ما جدا نیستی بلکه ما از تو جدایی گزیده ایم

تو  تنها آرزو  و تنها دل خوشی و تنها شوق زندگی مایی که هر صبح شام برای رسیدن به آن اشک می ریزیم و ناله می کنیم. 

 به جانم قسم تو آن عزّتی هستی که هم طرازی ندارد.

 به جانم قسم تو آن عظمتی هستی که هم قطاری ندارد.

 از آن نعمتهاى خاص عالى خداوندی، که مثل و مانند نخواهد .

مولاى مهربانم؛ تا کى آواره تو  باشم؟

 تا کى؟

 به کدامین زبان غم دل با تو گویم وبا کدامین نای در غم تو مویه کنم ؟

چه دردناک است که در فراق تو اشک ریزم و از غیر تو پاسخ گیرم.

 چه سنگین است بر من که از داغ تو شیون و زاری کنم و کسی را به یاد تو نیابم.

 جان گداز است که دیگران سر مست خوشی باشند و تو را غم فرا گرفته باشد.

 کجاست یاور دل شکسته ای که با او در داغ تو شیون غم از دل برکشم؟

 کجاست مویه و زاری کنی که هر گاه فریادش به خستگی گرایید من فریاد و ناله برآورم؟ 

آیا چشمى مى گرید تا چشم من همراه او زار بگرید؟

 آیا چشمان گناه آلوده ام به آرزویی دیدارت خواهد رسید؟

 آیا جاده انتظار من به بهشت ملاقاتت خواهد بیوست؟

 آیا امروز فراقم به فردای وصالت متصل خواهد  شد؟

چشمه سار دیدارت کجاست؟

جویبار مهرت از کدامین سوی جاریست؟

مهربانم این تشنه کامی به درازا کشیدو این عطش طولانی شد.

 کی شود که صبحمان را با خورشید روی تو شروع کنیم و شبمان با نور ماهتاب تو به آرامش برسد؟

 کی شود که ما  نگاه بر نگاه تو دوخته باشیم و عالمیان نگاه بر پرچم پیروزیت ؟

*** 

اى خدا تو برطرف کننده غم و اندوه دلهایى، من از تو داد دل مى خواهم که تویى دادخواه و تو خداى دنیا و آخرتى. بارى به داد ما برس اى فریادرس فریاد خواهان

آه خدايا كجاست سرورمان